چې د بل په کوڅه ورشي سړې سپک شي

د تاریخ په اوږدو کې چې هر قام د پردی فکر تر چتر لاندې ژوند غوره کړې نو هغه ناورین د تاریخ ژوندیو ولسونو ضرور ټیټ. ذلیل و له منت څخه ډکې و ناولې شيبې ګڼلي دي  

او د ښکیلاک له هر مکار کنډوو څخه تل ازاد پالو مبارزینو ته داسې القاب کارول شوې چې هر خوبوړی و غافل پرې سل په سله یقین کړیدي 

او حتی څه لاسپوڅو ورسره فزیکی مزاحمت ته د دفاع په نامه ملا تړلی

خو د دښمن په مکر و دوکې یې داسې وخت سرخلاص شوې چې وخت ترې تیر او کړې پښیمانتیا ورته انې قدرې ګټه هم نده کړې. 

 

یادونه: 

د منت خواړه به ونه خورم که مړ شم () که مدد لره مې راشي مسیحا

نور غمونه واړه سهل دي حمیده! () خو په پوزه دې د طمعې زنځیر مه شه 

چې په پوزې یې پیزوان د طمعې نه وي () د هغو خلکو ګردن به وي مدام لوړ

چې د اوسپنې زنځیر شکوی په ګوتو () هغه دیو په اومه تار د احسان نښلي

نوټ: 

چې د بل په کوڅه ورشي سړې سپک شي 

له سایله سره ځکه سګان نښلي 

بلاوهلې درویش